۱۳۸۸ خرداد ۸, جمعه

رضای عزیز

پس از 12 سال که از بچه های دبیرستان خبری نبود تازه از چنتایی خبر یافتن. باعث خوشحالی بود اما یک خبر خیلی بد هم بود. رضا مقصودی نماینده کلاس بود. پسر خوبی بود. با همه تعامل داشت. بعضی وقتها من کلاس آخر رو می پیچوندم ولی اون اسمم رو رد نمیکرد. کلا با مرام.
شنیدم که متاسفانه پارسال فوت کرده. خبر خیلی بدی بود. هنوز منتظرم ببینم چرا فوت کرده. یکم گیجم و شل. چه راحت میشه رخت بربست و به دیار حق شتافت.
نوبت من کی میشه.
به گمانم نزدیکه.
بوش رو دارم حس میکنم...

۱۳۸۸ اردیبهشت ۲۴, پنجشنبه

داره میدود

با چه سرعتی داره میره. میره که برسه. به کجا؟ یه فرضیه قدیما داشتم. نگه الان ندارم. نه، اما یکجورایی از خودم دور شدم. چند مدتی میشه که خودمو گم کردم. یعنی تو کوچه پس کوچه های زندگی گم شدم. از اون همون چیزی که وحشت داشتم سرم اومد. بر گردیم به فرضیه، همیشه بر این باور بودم و هستم که هر چی میریم جلو تر وضع بدتر میشه. همون وضعیت قبلی رو حفظ کنیم هنر کردیم. من که خیلی وقته به ماکزیمم رسیدم و الان تو سراشیبی هستم. خلاصه اینکه وضعیت فعلی رو باید با دک و دندون نگر داشت.فقط همین..

۱۳۸۸ اردیبهشت ۱۵, سه‌شنبه

انسان،مرد،زن

چندوقت پیش یک برنامه دیدم که خانوم میلانی داشت نظراتشو میگفت. یه جا رسید که بحث جنسیت مطرح شد. میگفت من به طرف مقابل به چشم انسان نگاه میکنم. البته نمیدونم چقدر راست میگفت چون چشماشو ندیدم. بهرحال حرفش قشنگ بود. ولی آیا واقعا میشه یه همچین نگاهی داشت. واقعا موندم. البته توضیحی هم نداد که منظورش چه نوع نگاهی هست. ولی در کل حرفش جالب بود. نشون میداد یه ته سواتی داره. البته این حرفش جای بحث زیاد داره..